Wat als wij kleur nu allemaal echt totaal anders zien?
Vroeger vond mijn oma het altijd zo bijzonder hoe ik kleuren combineerde. Kleuren die volgens de regels niet bij elkaar zouden passen, maar het toch echt wel deden. Met een pak stiften voor ons, testte ze haar kleindochter van circa 8 op kleurcombinaties. Ik stond er niet zo bij stil en vond het de normaalste zaak.
Ook later, als tiener, koos ik de kleurrijkste kledingstukken uit om te dragen. Later ebde dat weg. Bang om anders te zijn? Volwassenen moeten toch wat serieuzer gekleed zijn?
Ook in mijn werk als designer ging kleur in de basis weg: elk design moest in basis in zwart-wit werken. Pas later kwamen de kleuren. Ik heb ook daadwerkelijk een “zwarte” tijd gehad, in zowel kleding als design.
Toch lijk ik wat kleuren betreft anders te zien dan anderen (ik heb hele discussies met mijn partner of iets nu blauw of groen is!). Ik zie de kleurtonen die erin zitten, en daardoor zie ik wat ermee gecombineerd kan worden.
Met het inrichten van eigen woonruimten kwam dat bijzondere combineren van kleuren weer terug. Eerst voorzichtig, nu weer wat meer uitgesproken. Mijn moeder kijkt me vaak nog aan met “huh, okeeee, ga je die kleuren echt gebruiken?” Met daarop volgend “ach ja, jou kennende komt er altijd wat moois uit”.
Mijn oud-buurvrouw/vriendin vroeg me nog te hulp met kleuren kiezen, stond versteld dat ik zo snel de knoop doorhakte (ja, het is maar verf), en appte me toen het op de muren kwam: help, komt dit wel goed?!
Jazeker kwam het goed 😉
En ook mijn designs volgen. De afgelopen jaren heb ik veel kleurrijkere designs mogen maken voor mijn opdrachtgevers. Nooit gedacht dat ik daar weer op terug zou komen!
(En bij mijn oma ligt nog steeds een pak stiften, voor de achterkleinkinderen om met kleuren te toveren 😉 )